Język gestuno
Język gestuno (także gestuno lub International Sign Language) – sztuczny międzynarodowy język migowy. Nazwa tego języka pochodzi z języka włoskiego i oznacza wspólny język migowy. Jest to język rozpowszechniony na niewielką skalę, który nie zastąpił języków migowych występujących na poszczególnych obszarach. Nie jest to w pełni rozwinięty język migowy.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Język gestuno powstał w 1973 roku, gdy Światowa Federacja Głuchych ustanowiła język wykorzystywany przy międzynarodowych kontaktach osób głuchych[1]. Jest on wykorzystywany podczas oficjalnych kontaktów osób niesłyszących, na przykład na kongresach głuchych czy podczas zawodów sportowych osób o upośledzonym słuchu. Język ten nie jest powszechnie używany przez głuchych[2].
Z czasem przyjęła się nazwa International Sign Language. Głusi i tłumacze języków migowych podjęli próbę, by przekształcić ten język tak, by był bardziej zrozumiały dla użytkówników[3].
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]W celu stworzenia tej formy porozumiewania Światowa Federacja Głuchych ujednoliciła system znaków międzynarodowych języka migowego. Utworzony przez ŚFG komitet wybierał z różnych języków migowych te znaki, które były najbardziej rozpowszechnione. Zamiarem było stworzenie języka łatwego w nauce przez osoby głuche. Komisja opublikowała podręcznik zawierający około 1500 znaków[a], ale nie opracowała konkretnej gramatyki tego języka pozwalającej na swobodną komunikację. Z tych względów część badaczy języków migowych nie uważa gestuno za prawdziwy język migowy[1].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rozwinięte języki migowe posiadają zazwyczaj od około 5 do 15 tysięcy znaków.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Katarzyna Irzeńśka: Ciekawostki o języku migowym. laryngo.pl. [dostęp 2018-07-09].
- ↑ Magda Luchowiec: Język migowy – inny niż wszystkie. figeneration.pl, 2013-12-04. [dostęp 2018-07-09]. [zarchiwizowane z tego adresu].
- ↑ Tomasz Bernaś: Badania nad polskim językiem migowym na tle innych języków migowych. Uniwersytet Wrocławski. Wydział Filologiczny, 2016, s. 18. ISSN 2451-294X.